Vandaag was het eindelijk zover: met mijn jINC-groep ontmoetten we de ‘echte’ ondernemer in zijn kledingwinkel. Spannend! Hoe zouden de leerlingen zich opstellen? Krijgen we alle informatie die we nodig hebben? En: komt iedereen op tijd?…
Oriënteren op de omgeving
Vanuit de lerarenkamer vertrokken we direct naar het nabijgelegen winkelcentrum. De hele klas, bestaande uit 4 groepjes, ging tegelijkertijd mee wat onderweg voor de nodige balorigheid en vertraging zorgde. Pubers will be pubers… Eenmaal op het winkelcentrum was het zoeken geblazen naar onze ondernemer die met zijn winkel in een zijstraat zit. Toen mijn groepje uiteindelijk weer bij elkaar kwam gingen we aan de slag met het eerste werkblad van de dag: oriënteren op de omgeving. Welke winkels zitten er in de directe omgeving? Zie je concurrenten? En wat straalt de etalage uit?
Deze vragen hebben we per persoon opgedeeld, waardoor ik met 2 leerlingen alvast rustig de winkel kon betreden en ons introduceren aan de ondernemer. Voor de meesten is het de eerste keer dat ze op gelijkwaardig niveau vragen stellen aan een onbekend persoon, omdat ze meestal als klant of medewerker in een winkel staan. Interviewvaardigheden zitten eigenlijk niet in hun curriculum. Het was maar goed dat ik ze vroeg zichzelf netjes voor te stellen met naam, studierichting en om iets te vertellen over het project.
Brutale Hendrikjes
Wat een wereld van verschil! Zodra we binnen stonden werd iedereen in de groep van luidruchtig niet eens alleen heel stil, maar bijna verlegen. We hadden geoefend op het stellen van open vragen aan de ondernemer en dat ging als volgt:
“Hoe vaak bestelt u nieuwe kleding?” (Daar kun je geen ‘ja’ of ‘nee’ op zeggen, tenslotte.)
– “Wekelijks”. Punt.
De ondernemer zelf was ad rem genoeg om een hele verhandeling te starten over seizoensmode, op maat gemaakte nabestellingen en andere dingen die komen kijken bij het bestelproces. Gelukkig was het een kwestie van opwarmen, want na een paar bijna-pijnlijke minuten werd het vanzelf een vloeiend gesprek waarin ook de leerlingen die niet als taak hadden om de vragenlijst op te lezen extra vragen stelden. Vergis je niet, het is echt een vaardigheid om op je 17e naar een onbekend persoon te luisteren, te begrijpen wat er gezegd wordt over een voor jou onbekend onderwerp en vervolgens na te denken over wat een logische vervolgvraag is die ook nog eens bijdraagt aan waar jij mee bezig bent: een verbeterplan opstellen voor deze ondernemer. Ze waren uiterst beleefd en ik was echt trots op ze!
Concrete aanknopingspunten zat, maar hoe vertel je iemand dat de aarde niet meer rond is?
De ondernemer gaf in zijn antwoorden best veel mogelijkheden om te verbeteren. Zonder te veel weg te geven over welke winkel het is, vertelde ‘de meneer’ (niemand had zijn naam onthouden en op den duur was ik hem ook weer kwijt) over hoe moeilijk het is om te meten wat de effecten zijn van adverteren in een lokale of nationale krant. En dat hij wel ideeën heeft voor ludieke acties om mensen op het winkelcentrum de weg naar zijn winkel te wijzen, maar dat de andere ondernemers dat vast niet zo leuk vinden. Ook de website en webshop-in-ontwikkeling kwamen uitgebreid langs en daar wisten mijn Blackberry-verslaafde deelnemers wel raad mee.
Op de terugweg naar school vertelden twee leerlingen me ongefilterd hun kritiek. Aan mij en de docenten de schone taak om deze constructieve feedback vriendelijk te formuleren. Want hoe vertel je een gelauwerde ondernemer met meer dan twintig jaar ervaring dat hij “te laat” is met online, een “supersaaie” etalage heeft en “eigenlijk helemaal naar een andere plek moet”?
Lees ook: